พระสารีบุตรเถระ

ทูลเหตุผลที่ยืนยันว่าจะไม่ลาสิกขา

ครั้งหนึ่ง พระกฬารขันติยะ (พระขัตติยะผู้มีฟันสีดำแดง) เข้าไปหาพระสารีบุตรถึงที่อยู่ในพระเชตวัน สนทนาปราศรัยกันแล้ว พระกฬารขัตติยะได้เล่าให้พระสารีบุตรฟังว่า… “บัดนี้ พระโมลิยผัดคุนะลาสิกขาไปแล้ว” พระสารีบุตรกล่าวว่า… “ท่านโมลิยผัดคุนะนั้น คงไม่ได้ความพอใจในพระธรรมวินัยนี้เป็นแน่” พระกฬารขัตติยะกล่าวว่า… “ถ้าอย่างนั้น ท่านพระสารีบุตรคงได้ความพอใจในพระธรรมวินัยนี้กระมัง” พระสารีบุตรตอบว่า…... อ่านต่อ

ถูกพระฉันนะด่า

เมื่อพระอัครสาวกสารีบุตรและโมคคัลลานะ มีบทบาทมากขึ้น มีชื่อเสียงมากขึ้นและเป็นที่รักของพุทธบริษัทมากขึ้น ก็ได้สร้างความไม่พอใจให้แก่พระฉันนะผู้เคยติดตามเสด็จคราวออกมหาภิเนษกรมณ์ (เสด็จออกบวชอย่างยิ่งใหญ่) ครั้นเมื่อพระฉันนะได้พบพระอัพครสาวกในพระวิหารเชตวันแล้ว ได้ด่าด้วยคำว่า… “เราตามเสด็จออกมหาภิเนษกรมณ์กับพระลูกเจ้าของเราทั้งหลาย (เจ้าในที่นี้ก็คือ พระเจ้าสุทโธทนะ) ในเวลานั้น เราไม่เห็นใครคนอื่นสักคนเดียว แต่บัดนี้ พวกท่านนี้เที่ยวพูดไปว่า เราชื่อสารีบุตร... อ่านต่อ

พราหมณ์ทดสอบความโกรธ

คุณธรรมด้านขันติและความไม่โกรธของพระสารีบุตรแพร่หลายออกไป ผู้คนเป็นอันมากกล่าวสรรเสริญพระเถระไปทั่วว่า… “น่าชื่นชมพระผู้เป็นเจ้าของพวกเรา ท่านประกอบด้วยกำลังคือขันติ แม้ถูกชนเหล่าอื่นด่าอยู่ก็ตาม ทำร้ายอยู่ก็ตาม เหตุสักว่าความโกรธนิดนึงก็ไม่เกิด” ครั้งนั้น มีพราหมณ์มิจฉาทิฏฐิคนหนึ่งได้ฟังแล้วถามว่า… “ใครกันไม่โกรธ” ประชาชนตอบว่า… “ก็พระสารีบุตรเถระของพวกเราไง” พราหมณ์กล่าวว่า… “น่ากลัวว่าคงไม่มีคนยั่วให้โกรธกระมัง?” ประชาชนกล่าวว่า…... อ่านต่อ

ถูกกล่าวหาว่าทำร้ายภิกษุ

สมัยหนึ่ง พระสารีบุตรจำพรรษาที่พระวิหารเชตวัน กรุงสาวัตถี ออกพรรษาแล้วท่านต้องการจะจาริกไปสู่งที่อื่น จึงพร้อมด้วยภิกษุบริวารของท่านเข้าเฝ้าทูลลาพระพุทธเจ้า เมื่อออกจากที่ประทับแล้ว ภิกษุจำนวนมากต้องการตามส่ง เป็นมารยาทและความรักความผูกพันที่ภิกษุทั้งหลายมีต่อท่าน ทำให้ท่านต้องสนทนาปราศรัยกับภิกษุจำนวนมาก ทั้งถามชื่อถามโคตร ด้วยความมีภิกษุจำนวนมาก ท่านจึงไม่สามารถจะสนทนาได้ทั้งหมด ระหว่างนั้นมีภิกษุรูปหนึ่งน้อยใจ คิดว่า…“พระสารีบุตรเถระน่าจะยกย่องปราศรัยกับเราบ้าง อย่างน้อยก็ควรจะถามชื่อและโคตร... อ่านต่อ

ถูกมารดาด่าว่า ทำให้ตระกูลไม่มีผู้สืบทอด

สมัยหนึ่ง พระสารีบุตรพาภิกษุประมาณ 500 รูป เที่ยวบิณฑบาตไปถึงบ้านมารดาในนาลกคาม (บางที่เรียกว่า นาลันทา) ครั้นนั้น มารดาของท่านนิมนต์เข้านั่งในบ้านแล้ว ถวายอาหารไปพลาง พูดประชดประชันไปพลาง มารดาของท่านกล่าวว่า… “ผู้เจริญ ท่านไม่ได้ของเคี้ยวหรือน้ำข้าวในเรือนของคนอื่น ท่านก็สมควรจะกินน้ำข้าวที่ติดอยู่เพียงหลังกระบวยเถอะ... อ่านต่อ

น้องสาวน้องชายออกบวชตาม

นางสารีพราหมณี มารดาของพระสารีบุตร มีบุตรอยู่ 7 คน เรียงลำดับดังนี้ 1. พระสารีบุตร ก่อนบวชชื่อ อุปติสสะ (อุ-ปะ-ติส-สะ) 2. นางจาลา 3. นางอุปจาลา... อ่านต่อ

อุปติสสะและโกลิตะ บรรลุพระอรหันต์

เมื่ออุปติสสะและโกลิตะ พร้อมปริพาชกบริวาร เดินทางเพื่อไปพบพระพุทธเจ้า ขณะนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงกำลังแสดงธรรมอยู่ท่ามกลางพุทธบริษัท 4 ทรงเห็นคนเหล่านั้นแต่ไกล พระพุทธองค์จึงตรัสกับภิกษุทั้งหลายว่า… “ภิกษุทั้งหลาย สหายทั้งสองคนนั้นคือโกลิตะและอุปติสสะ ที่กำลังมานั่นจักเป็นคู่สาวกของเรา เป็นคู่สาวกอันยอดเยี่ยมของเรา” ลำดับนั้น ทรงแสดงขยายพระธรรมเทศนาที่เนื่องด้วยความพระพฤติแห่งบริวารของสหายสองคน เมื่อจบเทศนาแล้ว... อ่านต่อ

กลับไปบอกสหายรัก และชักชวนเหล่าปริพาชก

เมื่ออุปติสสะบรรลุพระโสดาบันแล้ว อุปติสสะเรียนพระอัสสชิว่า… “ท่านขอรับ ท่านไม่ต้องขยายพระธรรมเทศนาให้ยิ่งขึ้นไป เท่านี้ก็เพียงพอ ตอนนี้พระศาสดาของพวกเราประทับอยู่ที่ไหน?” พระอัสสชิตอบว่า… “ผู้มีอายุ ตอนนี้พระองค์ประทับอยู่ในพระเวฬุวัน” อุปติสสะกล่าวว่า… “ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ถ้าอย่างนั้นขอท่านโปรดล่วงหน้าไปก่อนเถิด ข้าพเจ้ามีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง และข้าพเจ้าทั้งสองได้ตกลงกันไว้ว่า ใครบรรลุอมตธรรมก่อน... อ่านต่อ

พบและเลื่อมใสพระอัสสชิเถระ

สมัยนั้น พระพุทธเจ้าของพวกเราบรรลุพระปรมาภิสัมโพธญาณ (ความตรัสรู้ชอบยิ่งสูงสุดแล้ว) ทรงประกาศพระธรรมจักรอันบวร ทรงส่งพระสาวกออกประกาศคำสอน ส่วนประองค์ประทับอยู่ที่พระเวฬุวัน กรุงราชคฤห์ วันหนึ่งอุปติสสปริพาชกรับประทานอาหารแต่เช้ามืด แล้วออกเดินไปยังอารามของปริพาชก พอสว่างแล้ว เขาได้เห็นพระอัสสชิเถระเดินเที่ยวบิณฑบาต ก็คิดว่า…“บรรพชิตเห็นปานนี้ เราไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” พระอัสสชินั้น มีมารยาทงามก้าวไป... อ่านต่อ

กุศลกรรมในอดีต กระตุ้นเตือน ปรึกษากันออกบวช

วันหนึ่ง เมื่อทั้งสองคนดูมหรสพอยู่ แต่มิได้มีความร่าเริงสนุกสนานอย่างเคย เพราะญาณปัญญาเริ่มแก่กล้า ทำให้มีสติมีปัญญาพิจารณาหาสาระในมหรสพและชีวิต ทั้งสองคิดว่า…“ไม่เห็นจะมีอะไรควรดูควรได้จากมหรสพนี้ คนที่แสดงเหล่านี้ทั้งหมดมีชีวิตไม่ถึง 100 ปี ก็จะล้มหายตายจากกันไป เราทั้งหลายควรจะแสวงหาโมกขธรรมสักอย่างหนึ่ง” แล้วนั่งนึกพิจารณากันต่อไป ลำดับนั้น โกลิตะถามอุปติสสะว่า… “สหายอุปติสสะ... อ่านต่อ